De afgelopen tijd is voor mij een aaneenschakeling van hoogtepunten geweest en hoe leuk ik het ook vind deze met jullie te delen, het voelt niet helemaal eerlijk, niet ‘real’. En ik vertik het om te zeggen dat deze mooie dingen me toevallen of komen aanwaaien want daarmee zou ik mezelf onwijs tekort doen.

Het is geen toeval. Het is het resultaat van knokken, investeren in mezelf, investeren in de relaties met mensen om me heen. Het resultaat van mijn bed uit komen en de dag beginnen.

13342968_10208300722547659_2463895515988045992_n.jpg
Foto: Hizir Melik Cengiz

Je mag het best weten maar anderhalf jaar terug begin 2015 vond je me met regelmaat in bed. Diagnose? Een burn-out gepaard met een groeiende depressie. Het voelde dagelijks alsof er een heel Amerikaans rugbyteam aan m’n schouders hing. Gooi er een frequente paniekaanval bij en je begrijpt: het was een feestje.
Er komt een moment waarop je realiseert dat je het niet alleen kunt. Als je net zo koppig en eigenwijs en zelfstandig als ik bent, duurt het soms nog wel even totdat dat kwartje valt. Laat me je één ding zeggen: er is niets tofs aan het alleen willen fixen. Petje af hoor. Ik ben altijd dol geweest op eigenwijze mensen maar laat me je een verzoek doen als je dit leest en je niet goed voelt en dit al een tijdje zo is: Zoek. Hulp. Nu.

Neem er de tijd voor. Switch van hulpverlener, psycholoog, lifecoach, haptonoom, meditatiegroep als deze je niet brengt waar je wilt zijn. Het mag een proces zijn. Het hoeft niet vandaag opgelost. Je hoeft het niet alleen te doen – maar ook zeker niet bij iemand waarbij je je niet op je gemak voelt.

Hoe ik me nu voel? Dankbaar, gelukkig, liefdevol, energiek. Ik hoef geen wekker meer te zetten want ik word om half 6 wakker met een dansje. Ik sta weer 3 keer per week in de sportschool, ik eet en drink gezond en ik eet en drink ongezond – whatever I feel like. Ik heb mensen achtergelaten en ik heb heel veel mensen cadeau gekregen.

Hoe ik me soms nog voel? Hier en daar wat paniek – maar nauwelijks meer een aanval. Hier en daar wat somberheid – maar nauwelijks langer dan nodig. Hier en daar wat schaamte, schuld en nog wat van dat soort ongemakkelijke menselijke emoties.

It’s all part of that wonderful thing called life.

Maar het is geen toeval. En ik hoop dat je je realiseert dat deze post niet over mij gaat maar over iedereen die zich wel eens meer dan kak voelt. En dat dit oké is. En dat er mensen op jou wachten om dit proces met je mee te lopen. Ze zijn er. Echt.

Selectieve dankbaarheid is geen dankbaarheid is me laatst verteld en ik ben dankbaar voor the good and the bad. Dankbaar zijn voor de mooie dingen is easy peasy. Dankbaar zijn voor de shit in je leven is kracht.

Maar met alle respect naar welk proces waarin je je ook bevindt: ik vind je hoe dan ook super krachtig. Super prachtig. Ja jij.

Laten we wat liever voor elkaar zijn. Ook voor de mensen die zich soms onuitstaanbaar gedragen. Je hebt vaak geen idee waar iemand mee dealt.

Samen spelen. Samen delen. Samen helen.

Neem de tijd. Je bent het waard.