Als je me nu vraagt wat Follow Your Nature voor mij betekent dan is het antwoord ‘spelen’. Afgelopen zondag werd ik weer eens om 5 uur ’s ochtends wakker. Heerlijk geslapen maar toch een vol hoofd. Nu vond ik het tijdstip er niet voor geschikt om een potje te piekeren dus ik besloot richting het park te wandelen.

Onderweg kwam ik wat grote stenen tegen. Mooi achter elkaar geplaatst met een beetje ‘speling’ ertussen. Waar ik er normaal altijd voor koos om er voorbij te lopen, besloot ik een spelletje stenen springen te doen. Als ik er van één afkukelde dan moest ik weer terug naar het begin.

Dat ging eventjes goed ware het niet dat ik gladde sandalen aan had en de stenen vrij glad waren. En voor ik het wist maakte ik een flinke smak met m’n scheenbeen tegen een steen. Genadeloos. #!$%*¥ wat deed dat pijn.

13407167_517827241738016_7622830104535300840_n.jpg

Maar direct na de pijn verscheen er een glimlach op m’n gezicht. Ik had namelijk al een tijdje niet meer zo’n smak gemaakt terwijl ik aan het spelen was. Het deed me denken aan vroeger toen ik klein was en ik nog wel eens uit een boom wilde vallen.

De tijd waarin ik lekker deed waar ik zin in had, de risico’s negeerde, een flinke smak maakte en na een beetje brullen weer opstond om verder te spelen.

Het staat zo haaks op wat we als volwassenen hebben geleerd. Wat we als volwassenen aan kinderen leren. Want als je een smak maakt, is het gevaarlijk en kun je het maar beter uit je hoofd laten om nog een keer te doen.

Vallen is afgang en wordt niet gevierd met een potje brullen gevolgd door een eigenwijze glimlach. Een glimlach die roept ‘nog een keer’.

Voor mij is vallen het bewijs dat je iets geprobeerd hebt. Vallen is het bewijs dat je risico hebt durven nemen. Vallen is het bewijs dat je durft te spelen.

Dus ja, ook die deuk in je kwetsbare ego mag je vieren als je iets hebt geprobeerd en je gigantisch afging.

‘Cause hey, at least you’re out there trying. 🙂