Dat was even slikken vanmorgen toen ik met een knagend en zeurend gevoel wakker werd. Ik had het gevoel niet helemaal lekker in mijn vel te zitten en ik wist niet waarom. Dus ik besloot de afgelopen dagen de meest gangbare tactiek te gebruiken die we ongetwijfeld allemaal kennen: ignoring the shit out of it.

Tot ik er vanmorgen niet meer omheen kon. Ik had eigenlijk een andere activiteit op de planning staan maar heb de komende 3 dagen helemaal voor mezelf gereserveerd. We hebben het wel eens over relatiecrisis op het moment dat we daadwerkelijk een relatie hebben. Maar heb je er ooit wel eens over nagedacht dat de belangrijkste relatie in je leven die met jezelf is? En dat daar zo nu en dan ook wel eens sprake kan zijn van een crisis?

What’s on my mind?
Ik besloot vanmorgen eerlijk met mezelf te worden en maakte een lijst met alle gedachten en overtuigingen die er op dit moment voor zorgen dat ik me zogezegd niet chill voel. Ongeacht of ik vind dat die overtuigingen waar zijn of niet. Gewoon opschrijven die handel.

Bij elk punt dat ik opschreef voelde ik m’n ademhaling intenser worden en zakken. Shit. Denk ik dit echt allemaal? Word je toch ook niet blij van. Ik merkte dat ik die diepe ademhaling ongemakkelijk voelde maar besloot toch door te schrijven. Want nu kwam ik bij de ‘real stuff’. De gevoelens. De emoties. De shit.

Om je maar even een voorbeeld te geven van een aantal van die gedachten – en ook als bewijs dat we dit soort gedachten in allerlei soorten en maten denken:
# Ik kan ‘het’ niet. (het = alles)
# Ik moet … (vul activiteiten in die je van jezelf of van de ander moet)
# Ik heb al zo lang niet meer een verhaal geschreven. Straks kan ik dat ook niet meer.
# Ik verspil mijn tijd.
# Ik loop achter op de rest.
# Ik moet voor iedereen bereikbaar zijn.
# Ik mag niet om hulp vragen.

Dit is een lichte vrij algemene selectie uit mijn lijst. Het voelt goed en fijn om die gedachten op te schrijven. Onlangs was ik aanwezig tijdens een lezing van Jan Geurtz. Hij had het over een verhaal en een emotie.

Storytellers
Wij mensen zijn eigenlijk allemaal stuk voor stuk briljante storytellers. We vertellen onszelf diverse verhalen en voelen daar verschillende emoties bij. Hoe ik het zie is dat een verhaal een trigger is voor de emotie die je voelt. En dat je het daarbij mag laten. Dat je niet dieper hoeft in te gaan op het verhaal dat je jezelf vertelt, het niet hoeft op te lossen, sterker nog: je hoeft er eigenlijk helemaal niets mee.

Dus het gaat niet zo zeer om het feit dat ik de gedachten draag dat ‘ik niets kan’, ‘ik niet om hulp mag vragen’, ‘ik achterloop’, et cetera. Dat zijn namelijk gewoon willekeurige woorden binnen een zin. Het feit dat ik het daadwerkelijk geloof en er verschillende emoties bij heb is waar het om draait in deze. Maar je hebt wel het verhaal nodig om bij je gevoel te komen. Athans, Geurt zegt dat je na een tijdje trainen dat verhaal helemaal niet nodig hebt en je shit gewoon ten alle tijden kunt voelen. Hij zei geen ‘shit’ overigens. Hij zei wel een keer ‘sukkel’. Dat was leuk.

Het verhaal of een gebeurtenis is een trigger. Vervolgens reageer je met een emotie op die trigger. En het enige wat je dan te doen hebt is het voelen. Er ruimte aan bieden. En je zult zien dat je dan weer plek creƫert voor mooie dingen. No guts, no glory.

Het is nu 11 uur ’s ochtends en ik heb het gevoel dat ik mezelf een groot cadeau heb gegeven. Het enige wat ik te doen had was eerlijk worden met mezelf.

Hoe eerlijk ben jij met jezelf?