Afgelopen donderdag ging ik 24 uur met niemand minder dan mezelf de natuur in. Om te vasten. Geen eten, geen drinken. Om me af te vragen wie ik ben als er niets meer is. Een deken van rust kwam over me heen en eenmaal weer terug uit het bos in het basiskamp voelde ik me heerlijk in mijn eigen flow.

We staan op het station waar we net zijn afgezet door een andere dame die ook gevast heeft in het bos. Met m’n backpack op m’n rug doe ik een 9292 check en zie ik dat over 4 minuten mijn trein vertrekt. Die wil ik hebben. Snel geef ik iedereen een knuffel tot één van m’n medereizigers zegt: “Niet haasten. Lekker in je flow blijven. Pak lekker die volgende trein.”

Meteen draai ik me om en zonder twijfel zeg ik: “Haasten is ook flow.” Ik meende het. Ik geloof namelijk niet zo in ‘de flow willen vasthouden’ als je terug komt van vakantie, een festival of vasten in het bos. De flow is er al. Altijd. Daar hoef je niets voor te doen of te laten. Niets voor vast te houden en zelfs niets voor los te laten. Het is een kunst, dat zal ik niet ontkennen.

Maar iets willen vasthouden, iets willen recreëren wat op natuurlijke wijze in het bos is ontstaan – aldus flow – is voor mij geen flow.

Zie, als je het echt wil zien is 24 uur in het bos niet veel anders dan het echte leven. Het enige verschil is het onderscheid dat we maken en willen maken. “Daar in het bos mag alles zijn gang gaan, mag ik alles op zijn beloop laten, bestaat geen tijd, geen afleiding.” En eenmaal terug vallen we weer in onze zelf gecreëerde regels en wetten en termen als ‘haast’.

Die trein over 4 minuten pakken was voor mij geen haast. Het was een impuls waar ik graag op wilde reageren. Me daaruit onttrekken is geen flow. Per se rustig aan doen omdat ik ‘in mijn flow’ zou moeten blijven is geen flow. Voorwaardelijke flow is geen flow.

Wat ik maar wil zeggen – en al heb gezegd:

De flow is er al. Altijd. Daar hoef je niets voor te doen of te laten. Niets voor vast te houden en zelfs niets voor los te laten.

Waar ben jij?