In 2015 schreef ik mezelf als ondernemer in bij de Kamer van Koophandel. En terwijl ik zo bezig ben met mijn super saaie administratie, realiseer ik me ineens dat je er nooit echt klaar voor bent ondernemer te worden. Net zoals je er nooit echt klaar voor bent om vader of moeder te worden. Vreemde vergelijking? Not so much. Ik heb er eigenlijk ook nooit voor gekozen om zelfstandig ondernemer te worden. Ik werd het zo’n beetje per ongeluk. Dat zet me aan het denken: zijn we niet allemaal gewoon professioneel aan het aankloten?

Ik werd per ongeluk ondernemer omdat ik opeens te maken had met een grote opdrachtgever en me wel moest inschrijven om wit te werken. Een beetje alsof ik per ongeluk zwanger raakte en besloot de baby te houden maar eigenlijk nu na 1,5 jaar nog lang niet altijd weet wat ik er precies mee aanmoet. Dus kloot ik maar een beetje aan, vraag ik andere ouders – eh, ondernemers zo nu en dan om advies. Maar kan ik ook wanhopig en gefrustreerd raken van mensen die op belerende wijze mij eens even gaan vertellen hoe ik het zou moeten doen. Ga toch heen. Het is mijn baby – eh, onderneming, F*ck, waarom haal ik die twee toch steeds door elkaar?

Inmiddels voel ik steeds minder de neiging ‘het allemaal goed te doen’ – wat dat ook überhaupt moge betekenen. Ik zie de schoonheid en de rust van het ‘maar wat doen’. En de ervaring van anderen leert mij dat succes nooit in één rechte lijn komt. De ervaring van anderen leert me zelfs dat succes niet eens hetgeen is wat ik nastreef, evenmin als geluk. Liever ben ik van betekenis als professioneel aankloter. Zelfs als het betekent dat ik geen vast businessmodel heb. Sorry meneer in het vliegtuig, ik weet dat dit gegeven voor een langdurige frons op uw gezicht zorgde maar néé ik heb geen businessmodel/workshop/één-op-één-coaching/boek/e-book/eenhoorn. (Waarom heb ik nog steeds geen eenhoorn?)

Ik heb geen passief inkomen en mijn actieve inkomen haal ik deels uit biertjes serveren in een grand café en deels uit – jawel, heb je ‘m weer – aankloten. En dat betekent dat ik het ene moment sta te presenteren op een event, het volgende moment een bedrijfsvideo voor een klant fix, ergens nog een beetje modellenwerk sta te doen op Cyprus (hoe dan?) en het andere moment vrijwillig seksuele voorlichting geef omdat ik dat ook best belangrijk vind.

Dus ja, liever dan het allemaal goed doen en heel lineair en logisch en strategisch te werk te gaan ben ik op mijn manier van betekenis. Door te genieten van het leven. En onder andere door mijn ervaringen in dit avontuur te delen. En het allerliefst nog zo eerlijk mogelijk. Want hoewel social media ons de gelegenheid geeft al het ruwe mooi op te poetsen, kan het soms zo verfrissend werken om een ander ook te zien aankloten. Misschien zelfs te zien vallen. Hey, World Funniest Home Videos is niet voor niks nog steeds na al die jaren op de buis. Het is niet zo dat we een stelletje sadisten bij elkaar zijn. (Oké, soms wel.) Het is meer dat het af en toe ontnuchterend kan werken dat je niet de enige faalhaas bent. Zo van ‘zo ga jij daar eens even lekker op je bek hey, haha lachen, had ik vorige week ook nog.’ Zoiets.

Zijn we stiekem niet allemaal een beetje professioneel aankloter?